Osiedle Mickiewicza

Kategoria:

Najlepszy budynek wielorodzinny

Adres realizacji

ul. Rudzka 9, Warszawa

Autor

HRA Architekci Sp. z o.o. Sp. k, arch. arch. Wojciech Hermanowicz, Błażej Hermanowicz, Stanisław Rewski, Zespół autorski arch. arch. Michał Badowski, Jarosław Stachyra, Aleksandra Troch, Roman Malka, Marta Zofińska, Tomasz Petrów

Inwestor

Skanska Residential Development Poland Sp. z o.o.

Powierzchnia użytkowa (m²)

26500

Kubatura

193 300

Data projektu (rok)

2016

Data realizacji (rok)

2019

Opis autorski (max. 1800 znaków)

Projektując osiedle Mickiewicza przyświecała nam idea stworzenia zabudowy o zdefiniowanym kształcie i charakterze, tworzącej czytelne ramy dla przestrzeni wewnętrznej – chronionej przed uciążliwościami miasta – głównie ruchu samochodowego. Jednocześnie zależało nam na wykorzystaniu naturalnego charakteru terenu wraz z wartościowym drzewostanem i ukształtowaniem oraz płynnym, organicznym powiązaniu go z budynkami. Udało się to dzięki wprowadzeniu liniowej, zewnętrznej zabudowy otaczającej wnętrze, gdzie można spacerować pomiędzy budynkami punktowymi, zatopionymi w zieleni. Ich swobodne położenie, wraz z ustawioną pod różnymi kątami zabudową wzdłuż granicy, tworzy nieregularne ramy przenikających się dziedzińców, o których wyjątkowym charakterze decyduje zachowanie wielu starych, wysokich drzew, duże połacie urządzonej zieleni oraz wykorzystanie naturalnego, pagórkowatego ukształtowania terenu. Przy tym wszystkim, sama architektura stara się grać rolę drugoplanową, tworząc tło dla natury i wyznaczając granice płynnie powiązanych ze sobą przestrzeni. Udało się to osiągnąć zachowując jednocześnie atrakcyjny wygląd budynków dzięki roztropnemu operowaniu kolorystyką i detalem architektonicznym. Mocniejszy akcent stanowią budynki punktowe, wewnątrz parku, których tektonikę tworzą głównie duże balkony szachownicowo ułożone na fasadach oraz tarasy na ostatnich kondygnacjach. Charakterystycznym, choć niewidocznym elementem projektu jest dwukondygnacyjny garaż podziemny. Wymogi planu miejscowego dotyczące ilości i właściwości powierzchni biologicznie czynnej oraz lokalizacja cennych przyrodniczo drzew sprawiły, że niemal cała bryła podziemia schowana jest w obrysie budynków i wewnętrznej drogi co nadaje jej bardzo niecodzienny układ złożony z połączonych ze sobą „sięgaczy”. Dzięki temu maksymalna część gruntu rodzimego została przeznaczona dla zieleni.