Nowe Muzeum Książąt Czartoryskich

Kategoria:

Obiekt odpowiedzialny społecznie

Adres realizacji

Kraków, ul. Pijarska 15 / ul. św. Jana 19

Autor

Projekt przebudowy muzeum: Biuro Projektów Lewicki Łatak, architekci Piotr Lewicki, Kazimierz Łatak. Projekt aranżacji wnętrz i ekspozycji: architekci Maksymilian Majoch, Magdalena Piwek, Anna Skrzydlewska, Łukasz Markiewicz.

Inwestor

Fundacja Książąt Czartoryskich (2007-2016), Muzeum Narodowe w Krakowie (2016-2019)

Powierzchnia użytkowa (m²)

1992

Kubatura (m³)

25678

Data projektu (rok)

2018

Data realizacji (rok)

2019

Opis autorski (max. 1000 znaków)

Pałac Książąt Czartoryskich – główna siedziba najstarszego w Polsce muzeum – mieści część kolekcji, w której zbiorach znajdują się także najcenniejsze arcydzieła – m. in. „Dama z gronostajem” Leonarda da Vinci i „Krajobraz z miłosiernym samarytaninem” Rembrandta. Od czasu jego powstania Pałac Książąt Czartoryskich przechodził parokrotnie gruntowne przebudowy, ale z początkiem nowego tysiąclecia nie spełniał współczesnych wymogów użytkowych i technicznych. Co najważniejsze, nie dawał także szansy, aby w pełni doświadczyć, czym jest mieszcząca się w nim kolekcja. Postawiono przed nami zadanie powiększenia powierzchni ekspozycyjnej, stworzenia przestrzeni publicznej adekwatnej do rangi obiektu, udostępnienia całości oferowanego programu osobom niepełnosprawnym, wyposażenia gmachu w nowe systemy instalacyjne, wymiany zdegradowanej substancji – jednocześnie przy oczywistej pełnej ochronie konserwatorskiej Pałacu – oraz stworzenie nowej całkowicie ekspozycji zgromadzonych zbiorów.

Uzasadnienie (max. 1000 znaków)

W budynku wprowadzono trzy windy, a w miejscach kilkunasto- i kilkudziesięciocentymetrowych różnic poziomów pochylnie. Na parterze, urządzono toaletę dla niepełnosprawnych, w zespole pozostałych sanitariatów. Przewidziano obniżenie lad przy kasach oraz w kawiarni. W ścisłej współpracy z Muzeum i zgodnie z założeniami projektowymi stworzyliśmy tzw. ścieżkę sensoryczną. Tym samym Muzeum XX. Czartoryskich dołączyło do wąskiej grupy prestiżowych placówek (Luwr, Metropolitan Museum oraz Londyńska Galeria Narodowa), gdzie osoby z niepełnosprawnością wzrokową mogą eksplorować dzieła sztuki w niespotykany dotąd sposób. Zaprojektowane gabloty sensoryczne (wyposażone w opis, specjalną czcionkę, pismo punktowe) mieszczą kopie materiałowe obiektów muzealnych. Możliwość dotknięcia, wzięcia do ręki i innych form kontaktu z obiektem jest nie tylko atrakcyjna dla różnych grup zwiedzających, ale w głównym zamierzeniu znosi bariery między społecznością ludzi niewidzących i niedowidzących a światem sztuki.